پنجره فولاد عباس (ع)رو عشقه...

روزهای رمضان زیر آفتاب، زیر بار چتر تشنگی لحظاتی لب هایمان به یاد تو افتاد، ذکر یا حسین گرفت و علم تشنگی را بلند و علم سقایی چون عباس علیه السلام را طلب کرد. زمان تنهایی با تو بود، زمان توسل... زمانی که ما به تو توسل کنیم و تبسمی بر لب خشکیده ات بنشانیم و جانت را به لبخندی مهمان کنیم.  لبخندی که از سر تقوای لب هایمان بر لبت می نشیند و دلت را غرق در سرور و خوشحالی می کند و جگر درد کشیده به خون نشسته ات را با رضایت می شوید. لبخندت آقا، ابرهای مهربانی را برفراز آسمان دلمان به تلاطم می کشاند و باران همچون چشم های خودمان بر سرای وجودمان می بارد... همان چشم هایی را می گویم که خورشید  محبتت را بر آن تاباندی و باران اخلاص را در آن به تماشا نشستی... روزه با یادت گره می خورد. خستگی، گرسنگی، تشنگی همگی یک­ صدا نام تو را فریاد می زند و حضور تو را تمنا می کند. در اوج روزه هنگام خواندن اوج روضه توست. زمانی که از اوج  غمت، از انتهای دغدغه ات بخوانیم، از علی اصغرت، از لعل لب به خشکی نشسته اش که آب را بی تاب و بی قرار خود کرده بود. این آب بود که به لبان علی مشتاق بود. و از آب، لبان علی را دریغ کردند... و به جای آن تیر سه شعبه را در خون علی غوطه ور ساختند... زمانی که وجودمان در اوج روزه سخت تشنه شد به یاد یک شش ماهه می افتیم که جگرش از تشنگی سوخت و تیری از خون گلویش سیراب شد...