فقط کمی...

می آید عبور کند . . . نمیتواند... باز برمیگردد و نگاه میکند.. تاریخ هنوز روی یک صحنه خیره مانده است. . . هرچه معادلاتش را کنار هم میگذارد جواب مساله را نمیفهمد. . . هنوز ذهن تاریخ را مشغول کرده آبی . . . که ســــــرد..... از دور به عطش لب های عباس(س) سلام داد و از لابه لای انگشتانش گذشت ...ودر شرمساری فرات گم شد.... تمام مردان که رفته باشند.... وقتی تنها محـــــــــــــرم زینب(س)حســـــــیــــن (ع) باشـــد و عــــــباس(ع). . . وقتی که فقط پرچمدار و علمدار از تمام سپاه مانده باشد... وقتی فقط یک عباس(ع) از بنی هاشم مانده باشد.... وقتی که فقط یک "عمو" برای بچه ها مانده باشد . . . وقتی فقط همین یک باقیمانده . . . وقتی این تنها "امید"...وقتی علمدار و پرچمدار سپاه . . .طلب اذن کند... حــــــــــســـــــــــیــــن (ع) هم که باشــــد . . . هزار و هزار و هزار داغ هم که دیده باشد . . . با تمام صبرش... فَبَکی الحُسَین بُکاءً شَدیدا نگاهش با نگاه عباس(ع)یکی میشود: یا أخی أنتَ صاحِبُ لِوایی...یَعولُ جَمعُنا إلی الشِّطاط، عِمارَتُنا تَنبَعُ إلَی الخَراب برادرم......تو ستون خیمه ها ی منی . . . اگر بروی . . . خیمه ها. . . کودک به کودک....زجه به زجه..ناله به ناله . . . میان کلام ابا عبدالله پیچید.....بوی تشنگی. . . نوای العطش . . .هرم بی طاقتی . . . فَطلُب لَهؤلاءِ الأطفال قَلیلاً مِنَ الماء فقط کمی ....آبــــــــــ . . .فقط کمی . .