مرا با خودت ببر...

می دانم که باید سلام کنم ؛ اما عذرم را بپذیر. تصور آن که مبادا جوابم را ندهی لحظه ای‌آرامم نمی‌گذارد . تشـویش وجودم را فرا گرفته اسـت. می خواهم فکر کـنم، نمی ‌توانم؛ می‌خواهم با نوشتن خود را تسکـین دهـم ، اشک بر صفحه می دود؛ می خواهم آرام باشم ، ... که چه آرزوی دوری ! می خواهم سلام کـنم؛ اما باور کن می ترسـم. اگر از من روی بگردانی، اگر جوابـم را ندهی، اگر تـو را به خشم آورده باشـم، چه کسی مرا از قهـر خدا نجات خواهـد داد؟ مگر نه این اسـت که خشنودی‌ تو خشنودی خدا و غضبت غضب اوسـت؟  اگر مرا نبخشی چه؟‌            خدایا، پروردگارا، مهربانا، آمرزگارا، تو را به نام رحمان و رحیمت سوگـند می دهم که مرا ببخشی که شرم دارم این گونه در برابر فـاطمه سلام الله علیها بایستم. مرا عفو کن تا لیاقت بردن نام فـاطمه سلام الله علیها را داشته باشم. یا مقلّب القلوب، قلب فاطمه سلام الله علیها را از من راضی گردان. یا الله ، ...           دوباره آمده ام؛ این بار امیدوارتر؛ حیرانتر. امیدم از این اسـت که خدا برای من شفـاعت کرده است و حیرتم از این که شفیع بندگان تویی نزد پروردگار یا پروردگار است نزد تو! باور کن که حیرانم .           می خواهم سلام کنم؛ امـا می ترسـم. نـه ایـن کـه برای خـودم بترسـم؛ آری، تـرس از قـهـرت زهـره‌ام را آب کـرده؛ اما اکـنون حرف آن نیسـت. در ایـن فکرم که تو آشـنای آسمانی. ملائک هر شـب زمین را با نور تو پیدا می کنند که در محراب عبادت ایستاده ای. می دانم که آنگاه که زمین به نور پروردگارش روشن می شود، زمانی است که تو بر عرصه‌ی محشر پا می گذری. از منزلتت بسیار شنیده ام. شنیده ام که " اُم " تنها به معنای مادر نیست؛ اصل و اساس است؛ رستنگاه است؛ کانون و محور است و همه می‌دانند که تو " اُم الائمّه "‌ ای؛ اما به خدا سوگند، جهانی حیران معنای " اُم ابیها "است! فاطمه، بزرگ بانو، تو خود خوب می دانی که تعریف ایمان چیست و مؤمن کیست مؤمن کسی است که امـیـرش، امیرالمؤمنین باشد؛ یعنی علی علیه السلام. هر که مؤمن است موظّف به اطاعت از علی علیه السلام است. خود بگو که تو کیستی که رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام، امیر مؤمنان، فرمان می دهد که از تو اطاعت کند!           می ترسم بانو،‌ برای‌ تو می‌ترسم. به راستی، تو با این همه بزرگی در برابر خدا،‌ ملائک و پیامبران شرمنده نخواهی شد اگر من، آلوده ترین آلودگان، به تو سلام کنم؟  فاطمه جان، می ترسم که خود را آسوده کنم و تو را گرفتار سؤال ملائک که " تو را با خاکیان چه کار؟ " می ترسم ... . *      *       *            اضطراب امانم را بریده است. مضطر شده ام. به کتاب خدا پناه می برم. خدا هم از تو می گوید؛ از بزرگواریت : « و یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکیناً و یَتیماً و أسیراً » امید است که جای یأس را می گیرد. شادی از چشمانم می بارد. چه بیهوده بوده است آن همه ترس و واهمه. این تویی‌ که به مسکین و یتیم و اسیر احسان کرده ای؛ در حالی که آن اسیر به یقین مسلمان هم نبوده است. فاطمه جان، دوستان را کجا کنی محروم تو که با دشمن این نظر داری؟ تو را سلام می گویم؛ بدون هراس؛ چرا که یقین دارم که تو چنان بزرگی که جواب چون منی را هم خواهی‌ داد. السلام علیک یا فاطمه الزّهراء یا بنت رسول الله