خوشا به حال ما که عباس داریم.

از ماه پرسیدند: آیا زیباتر از روی تو، چهره ای را خدا آفریده؟چهره اش گلگون شد و گفت: آیا عباس ابن علی را دیده‌ای؟ از ادب پرسیدند: چگونه می‌توان تو را شناخت؟گفت: از او که خود را از او شناختم. از شجاعت پرسیدند: آیا تا به حال مغلوب شده‌ای؟به خاک افتاد و گفت: من که باشم که مغلوب یل ام البنین نباشم. از عشق پرسیدند: دل در گرو که داری؟سر به زیر انداخت و با خجالت گفت: او که عاشق ترین است… دیوانه عباسم. از بهشت پرسیدند: از خاک تو والاتر چیست؟گفت: آن خاکی که سرمه چشمم می‌کنم… خاک کربلا. از باران پرسیدند: تو لطافت و پاکی را از که داری؟گفت: از لب‌های خشکیده سقای کربلا. از غیرت پرسیدند: کمال تو چیست؟گفت: از آنکه لقب ابوفاضلم. از مهربانی پرسیدند: مهربان‌تر از تو کیست؟آهی کشید و گفت: ای کاش جای بچه‌های کاروان کربلا بودم و همراه عمو. از مردانگی پرسیدند: مردانگی را چه می‌دانی؟گفت: عباس بودن. از لبخند پرسیدند: زیباترین چیزی که دیدی چه بود؟گفت: آن لحظه که اربابم حسین(ع) با دیدن برادر مرا غرق شور و شعف کرد. و خوشا به حال ما که عباس(ع) داریم.