سلام علی قلب زینب صبور...

زینت دوش نبی در حرم یاری نداشت هیچ سرداری نداشت روز روشن پیش چشمش تیره بود تکیه زد بر نیزه ی غربت ، به میدان خیره بود زیر لب می گفت : یارب ، باغ من پامال شد ! اصغرم بی حال شد خیمه ها تنهاست ، بی یاور شدم اکبرم رفته علمداری ندارم در حرم بی کسم ! خالی شده دور و برم تشنگی ، آتش به جانم ریخته این کویر خشک با دریای خون آمیخته سوخته لعل لبم می روم ! می روم اما به فکر زینبم

دختر شهید

دختری سه ساله بود که پدرش آسمانی شد.       دانشگاه که قبول شد همه گفتند:سهمیه داشته    ولی هیچ کس نمی دانست که سال اول دبستان   وقتی می خواستند به او یاد دهند که بنویسد «بابا»     یک هفته در تب سوخت...   این زندگی قشنگ من مال همه                                  ایام سپید رنگ من مال همه                                                         بابای همیشه خوب من را بدهند                                                                               این سهمیه های جنگ من مال همه

اشتباه ممنوع !

پ ن : بعضی وقتها خیلی زود ، دیر میشه !!

برای او...

خون دل ها خورده است اما هنوز آن لبخند زیبا را به لب دارد می دانم که یک روز هم می رسد که از او بپرسند در این چند سال چه کشیده ای و پاسخ بدهد: " ما رایت الا جمیلا" چیزی جزء لطافت ندیدم ٬ چیزی جزء لطف و عنایت و زیبایی ندیدم ...

ما همه سرباز توایم...