بلند مرتبه شاهی

بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد همین که پیکرت افتاد خواهرت افتاد   تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی   هزار مرتبه زینب، برابرت افتاد   همین که از طرف جمعیت دو تا چکمه   رسید اول گودال، مادرت افتاد   تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند   چنان که شرح تن تو به آخرت افتاد   ولی به جان خودت خواهرت مقصر نیست   در آن شلوغی اگر بارها سرت افتاد   خبر رسید که انگشتر تو را بردند   میان راه، النگوی دخترت افتاد   کنار خیمه رسیده است لشگر کوفه   و خواهر توبه یاد برادرت افتاد

سنگ تمام.

آدم هــا بـرای هــم سنگ تمــام مـی گذارنــد،                  امــا نـه وقتــی کــه در میانشــان هســتی،                                                 نــــــــه...،                                                              آنجــا کــه در میــان خـاک خوابیــدی،     "سنـــگِ تمــام" را میگذارنـد و مــی رونــد !!

میزنه قلبـــــم داره میاد دوباره باز بوی محـــــرم

این صدای طپش قلبم نیستدر نهان خانه ی دل سینه زنی استبوی محرم می آیددیوانه ی این ماهم، دیوانه ی این مکتب و دیوانه ی این عشقبیرق سرخم را در دستانم محکم تر می فشارمآنقدر می روم تا لایق زیر سایه ی بیرق سبز آقا رفتن شوماو می آیدو فریاد انا بقیه الله سر می دهد و ...و من باز تا آن روز می خوانم«این طالب بدم مقتول بکربلا»

یادته خیمه گاه... یادته تله زینبیه...

ای که دل می بری!!!منو این همه در به دری!!!باورم نمی شد  منو کرب وبلا ببری!!!انگاری که هنوز تو یه خوابم حسین!!!خودم اینجامو دل تو بین الحرمین!!!*جان حسین حسین حسین جان*

عطر سیب

برای رونمایی از ضریح شش گوشۀ ارباب بی کفن خلیل‌وار ببینید عید قربان را برای رونمایی شش گوشه می‌دهم جان را چگونه است که دل، کربلایی است امروز فرا گرفته چرا عطر سیب ایران را بهشت پنجرۀ دیگری به قم گشوده کنون که مست کرده هوایش دل خراسان را خدا کند خبری این چنین بیاید که بنا شدست بسازیم قبر پنهان را برای حضرت زهرا  ضریح می‌سازیم و دست فرشچیان طرح می‌زند آن راشاعر : سید حمیدرضا برقعیپ ن : رونمایی از ضریح جدید حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در شهر قم ( اثری ماندگار از استاد فرشچیان )

روزهای با عظمت ...

صدای پای مردی بی سر سکوت شهرمان را شکستمحرم نزدیک است...این روزها چه روزهای با عظمتی است؛ موسی به طور می‌رود و فاطمه(س) به خانه علی(ع)؛ ابراهیم با اسماعیل به قربانگاه؛ محمد(ص) با علی(ع) به غدیر؛ و حسین(ع) با هستیش به کربلا

م‍‍ژده ...

از روی حسین (ع) تا نقاب افکندند ...در عالم عشق انقلاب افکندند ...تبریک به طوفان زدگان غم و درد ...کشتی نجات را به آب افکندند ...د.ن: ای سِمت نوکری ات شرف و عزت همه ...

هوائیم، هوائیم، دوباره کربلاییم.

و احساس کبوتر بودنم را تازه فهمیدم و بستم رشته پرواز خود را با هزاران زائر دیگر به قفل پنجره فولاد آقاهر چه محکم تر و گفتم ای کران تا بیکران صحن و رواقت زائرم کردی و غم ها را زدودی از وجودم

الهم عجل لولیک الفرج.

من خواب دیده ام که تو از راه می رسی چیـزی نـمانده است که پـر در بـیـاورم ...

عزیز فاطمه زخمی ترین کبوتربود.

اگرچه دیده در خون نشسته اش تر بود دوچشم بی رمقش نیمه باز بردربود میان حجره به گریه نفس نفس میزد عزیز فاطمه زخمی ترین کبوتربود زبسکه برکف این حجره دستُ پازده بود تمام حجره پُرازتکه تکۀ پربود میان هلهله هابرامام خندیدند صدای خنده آنها ززهربدتربزد زتشنگی جگرش بین شعله ها می سوخت فضای حجره او کربلای دیگر بود کسی نبودبرای  غریبی اش گرید درآن میانه کسی کاش جای خواهربود چقدر خواست زجاخیزد او ولی افتاد همینکه پشت درافتاد یاد مادر بود به یاد مادرو میخُ شراره آتش به یاد حیدرُآن جنگ نا برابر بود بیاد مادر پهلو شکسته در کوچه که دست بسته کنارش فتاده حیدر بود